Η αλήθεια μου...Αναθεώρηση...Η πορεία αυτή ήταν δρόμος πάντα στο φως...
Σήμερα μπορώ με βεβαιότητα να πω, πως το θαύμα έγινε...ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
ΣΕ ΣΕΝΑ ΤΟ ΛΕΩ... Εφυγες, ετσι απλα...Κοιτα τον σκοτεινο θολο... Δε θα δεις αλλον ερωτα να αναβει τοση φωτια στα αστερια οσο ο ερωτας του που καιει ακομα...Ο ερωτας που αρνηθηκες...σιγουρα θα βρεθει καποιος αλλος,να πονεσει ξανα για σενα... ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ...
Όπως βλέπεις, συνεχίζω να σε διαβάζω, γιατί δεν το αντέχω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον ίδιο λόγο (και για έναν ακόμη, πρακτικό), άλλωστε, δεν μαζεύω σήμερα τα μπογαλάκια μου...
Φτάνω στην έκτη-έβδομη αράδα. Θαρρώ πως μου δόθηκε το έναυσμα να γράψω μια παρατήρηση.
Πρέπει όμως να συνεχίσω, να σε διαβάσω πρώτα ολόκληρη.
Συνεχίζω, λοιπόν.
Αυτό που είχα σκεφτεί να σου έγραφα, έγινε στάχτη.
Φτάνοντας προς το τέλος, μου έρχεται να σου γράψω κάτι άλλο.
Ετούτο δεν μπορώ να το αποσιωπήσω, θα το γράψω.
Αυτός έχει κάνει ήδη ένα απελπισμένο και άκαρπο ταξίδι. Δεν κατάφερε τότε τίποτα, διότι δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα το ΘΑΥΜΑ.
Τώρα που ολοκληρώνεται, το δεύτερο και τελευταίο του ταξίδι θα είναι εξόχως καρποφόρο.
Στο τελείωμά σου έχεις κάνει ένα λάθος.
Το ΘΑΥΜΑ έγινε ΜΟΝΟ για εμένα, από ΕΣΕΝΑ
που είσαι το ίδιο ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ.
Άφησέ με τώρα, σε παρακαλώ, να ξανακλάψω με την ησυχία μου.
Ξέρεις, την κάθε επόμενη φορά που κλαίω, χύνω όλο και περισσότερα δάκρυα ευτυχίας.
Όμως ο κατακλυσμός των δακρύων μου θα πέσει τη στιγμή που θα ανταμώσω και θ' αγκαλιάσω ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΟΥ.
Έτσι, δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα εάν εκείνη την ευλογημένη Ώρα ο Θεός δεν ρίχνει τη βροχή του. Θα ρίχνω εγώ τον κατακλυσμό μου, κι άλλωστε θα είμαι μουσκεμένος από το ταξίδι που θα έχω κάνει για να σε συναντήσω, κολυμπώντας μέσα στην απέραντη γαλάζια θάλασσά μας.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτή η ευλογημένη Ώρα θα έρθει πάρα πολύ σύντομα, διότι δεν μπορώ να γνωρίζω τις αντοχές τής ιδιαίτερα καταπονημένης καρδιάς μου, η οποία μάλιστα βάλλεται αλύπητα, και ολοένα πιο σκληρά, από κάποιους "συντρόφους".
καλησπερα ομορφο μου θαυμα
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνησω φυσικα με το αγαπητο Αιασανθο
η απαντηση του ειναι τοσο γλυκια και ευγλωτη και περα για περα αληθινη...
αγαπημενη μου αδελφη
μεσα απο καταγιδες και καταστροφες
σε οσες οδυνες και αν βαπτιστηκες
καταφερες οχι μονο να κρατησεις μεσα σου το φως
αλλα να γινεις ΦΩΣ..
και ολοι εμεις
που σε αγαπαμε
δεν μπορουμε παρα να θαυμασουμε
αυτο το θαυμα που εισαι
ενα Θαυμα ΑΓΑΠΗΣ...
ΣΕ ΦΙΛΩ ΓΛΥΚΑ
με απεραντη αγαπη..
Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας, που μου έλεγες πως όταν έγραφες αυτά τα κείμενα στο παρελθόν, αισθανόσουν πουλί φυλακισμένο σε κλουβί ,με τα φτερά της ψυχής να θέλουν να πετάξουν, και συ να παραμένεις εγκλωβισμένη σε μία αθέατη θλίψη . Και όμως , να που σήμερα πετάς … η αφθαρσία της φθοράς ….αν όλα φθείρονται η φθορά δεν φθείρεται …δεν φθείρει . Αναγεννά . Το ηθικό νόημα αυτής της φράσης είναι ότι η ανθρώπινη πράξη εναρμονίζεται με τον νόμο της αφθαρσίας της φθοράς , μόνο υπό την έννοια ότι ο άνθρωπος συμφιλιώνεται με τον πόνο του κόσμου . Η συμφιλίωση αυτή καθιστά τον άνθρωπο συνεργάτη του κόσμου και συν δημιουργό του όντος … α λήθεια της λήθης …το δυνατό του αδύνατου ..αμετάβλητο της μεταβολής …τόπο της ου τοπίας …η όπως σε σένα αρέσει να λές …φως στο σκοτάδι … "ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για σένα...."
Θαύμα..για όλους
Θυμάσαι Καλυψώ πότε γράφτηκε αυτό?Το θυμάσαι ναι...Θυμάσαι ένα μικρό μπουμπούκι που μόλις ξεπρόβαλλε να φωνάζει "μείνε μη φεύγεις"?Είμαι σίγουρη πως τα θυμάσαι όλα...Κι ήρθε το σήμερα κι είμαστε μια σφιχτή αγκαλιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ που με κράτησες...
Μαχητή της ζωής αγαπημένε...είμαι σίγουρη πως όλα τα θυμάσαι...Κι αν είναι να φτιάξεις μια θάλασσα, φτιάχτη με δάκρυα χαράς...
Το μαύρο δεν ταιριάζει σε μια τόσο φωτεινή πηγή...Είσαι φως, φως μου...
Ίων...σ'αυτή τη ζωή όλα έχουν τη σημασία που εμείς θέλουμε και τα δίνουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια άλλον ο πόνος είναι κάτι φοβερό...για μένα ο πόνος μεταφράζεται σε γνώση...Ό,τι είναι λάθος για σένα, ίσως είναι το σωστό για μένα...
Όταν έγραψα το χαριτωμένο αυτό κειμενάκι έκλαιγα κι εγώ...Πουλάκι σε κλουβάκι έλεγα είμαι...μέχρι που παραδέχτηκα με συντριβή πως δε με φυλάκιζε κανείς άλλος εξόν από μένα την ίδια...
Και τότε με αγάπησα πιο πολύ...
Σε ευχαριστώ για τα σχόλιά σου...
Δεν θα είσαι όμορφη ,ούτε πλούσια μα θάχεις τον πλούτο της ψυχής ...τι πιο μεγαλη ευχή ?θα χτίζεις όνειρα , θα χτίζεις στιγμές ...αν είναι των άλλων ,μπορείς να ζήσεις και μέσα από αυτά , γιατί η σοφία της ζωής που αποκομίζεις με τα χρόνια , σε μαθαίνει πως τα όνειρα δεν είναι μεγάλα ..μα μικρά κομματάκια που νυχτώνουν και ξημερώνουν στην ψυχή μας ...στα θέλω μας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι στη μέση περίπου ...ο δρόμος σου όλο φως ..φως ψυχής κι η πενα σου χρυσάφι ....
σ ευχαριστώ για το πέρασμα
μια γλυκιά καληνύχτα από μένα
Γλυκιά μου Σιωπηλή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγα να δώσω ένα ευχητήριο σχόλιο στον αγαπημένο μου Αδελφό τον Ιωάννη, κι εκεί δεν φαίνεται τίποτα στα σχόλια. Προτίμησα λοιπόν να το γράψω εδώ, ξέροντας ότι θα του το διαβιβάσεις με χαρά.
Αγαπημένε μου αδελφέ
Ένας συχωρεμένος μελισσοκόμος, που λεγόταν και Αργυρός
όταν ερχόταν το Πάσχα έλεγε τούτη την ευχή:
"Καλή Επανάσταση!"
Αυτήν είχα κι εγώ σκοπό να σου γράψω,
αλλά είδα τη δική σου "Καλή Ανάσ(τ)αση",
και μπήκα σε δίλημμα.
Όταν όμως το καλοσκέφτηκα λίγο, κατέληξα πολύ εύκολα:
ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΤΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΥΣ ΣΚΥΜΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΜΟΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΟΛΟΓΥΡΑ ΣΟΥ
ΟΛΟΡΘΕ ΜΟΥ
ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΑΤΕΤΑΜΕΝΕ
ΙΩΑΝΝΗ!!
Δέσποινα...οι υποχρεώσεις μου υπέρμετρες, υπερβολικές, υπέρογκες,άλλες υπέροχες -αυτό το υπέρ έχει την τιμητική του σήμερα αλλά μου πάει μια και απλώνω την τρέλα μου τόσο πολύ ώστε να καλύψει όση ζωή μπορώ-...και άλλες ακόμα πιο υπέροχα δύσκολες...έτσι για να αφυπνιζόμαστε και να ανατασσόμαστε...ενίοτε και να ανατιναζόμαστε-χαριτολογώντας πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σου λόγια μα είμαι ένα πολύ ταπεινό μυρμηγκάκι που μαζεύει εμπειρίες και καμιά φορά φτιάχνει κανένα χαζόποιηματάκι...
Χριστός Ανέστη...
Ίων...Χριστός Ανέστη... που όπως λέει κι ο καλός μου...στην καρδιά μας πρώτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκέι γίνεται όλη η διεργασία...που οδηγεί άλλους στην έκρηξη άμεσα και άλλους σιγά σιγά...με φοβερό ρίσκο να χαλάσουν το βόλεμα και την τροφοδότηση του μαζοχισμού τους εκεί στα χαμηλά που έχουν συνηθίσει να κινούνται...και κάποιους που παραμένουν πάντα νεκροί...
Κι εμείς...έτσι ήμασταν...γονυπετείς...αλλά όχι ικέτες ελέους...
Η δική μας φλογίτσα άσβεστη πάντα...κι όταν θέριεψε...κάψαμε πρώτα εμάς...
έτσι κι αλλιώς είχαμε συνηθίσει να πέφτουμε στη φωτιά...για χάρη των άλλων...
Τώρα πια...αναγεννηθήκαμε...
Κι αν χρειαστεί θα ξανακαούμε...γιατί έτσι...ξορκίσαμε το θάνατο...