Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πίστη....





Με αφορμή μια συζήτηση περί ύπαρξης ή μη του Θεού.Να επισημάνω από την αρχή ότι είμαι ενάντια σε καθετί δογματικό και καθετί που εμποδίζει την εξέλιξη μου στο δρόμο προς στην αυτογνωσία.

Πίστη ως πεποίθηση εδραιωμένη στο φόβο και στο μένος ενός Θεού τιμωρού, πίστη σε έναν εκφυλισμένο Θεό εξωτερικό αντικείμενο λατρείας ή πίστη που απορρέει από εσωτερική εμπειρία και υποκειμενική αποκάλυψη στο ανθρώπινο είναι?

Πίστη στην πίστη κάποιου άλλου που έχει όπως ισχυρίζεται απόψεις-απαντήσεις του τύπου "η πνευματική εξασθένηση του ανθρώπου και η κατάντια του οφείλεται στο προπατορικό αμάρτημα και θα σωθούμε από την αμαρτία και τα δεινά αν αποδεχτούμε το μόνο Σωτήρα και λειτουργήσουμε σύμφωνα με τις εντολές του"?Πόσο αφελείς και ανώριμες μπορεί νάναι τέτοιες πεποιθήσεις και ποιοί είναι αυτοί που μπορούν να κρίνουν πόσο αμαρτωλός είναι ο άλλος, ποιά τα μέτρα και τα σταθμά της αμαρτίας (που αρχικά όταν πρωτοδημιουργήθηκε σαν λέξη από τους αρχαίους Έλληνες είχε μικρότερης βαρύτητας ερμηνεία την οποία τροποποίησαν αργότερα οι πατέρες της εκκλησίας-κάτι έπρεπε να κάνουν μεταξύ πολλών άλλων αχαρακτήριστων για να περισώσουν το γόητρο της εκκλησίας, γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει να ξυπνά )?

Ρωτήσαμε τον Θεό αν θέλει τέτοιου είδους παιδιά που για προσωπικό τους όφελος(ένα πολυπόθητο εισητήριο στην Εδέμ) παλεύουν να αποδείξουν κάτι που ίσως δεν είναι?Ποιός είναι αυτός που προεξοφλεί πως μόνο οι άνθρωποι που λένε ότι λειτουργούν σύμφωνα με τη γραμμή του Θεού και πιστεύουν σ'αυτόν κι είναι καλοί χριστιανοί και ανάβουν καντήλια κτλ κτλ κεριά ως το μπόι τους είναι οι σωστοί κι οι τέλειοι κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν πιστεύουμε στο Θεό-ον αλλά λειτουργούμε κατά συνείδηση είμαστε οι σκάρτοι και άχρηστοι?Μήπως η ιστορία δε μας διδάσκει πως ο Χριστιανισμός προς όφελος της δικής του επιβίωσης δε θεώρησε όλα τα αντίθετα κινήματα αιρετικά και τα κατέπνιξε στο αίμα αμφότεροι κι από τις δύο πλευρές?Ψέματα?
Πού είναι τελικά η κόλαση και πού ο Παράδεισος?Γιατί κάνουμε το λάθος να σκεφτόμαστε ως "ζωντανά" όντα όπως όταν σκεφτόμαστε το θάνατο και τρομάζουμε στην ιδέα του μέχρι να μας βρει...?Εάν υπάρχει η ψυχή τώρα και είναι αθάνατη τότε και μετά θάνατο του σώματός μας θα υπάρχει...Μήπως η κόλαση βρίσκεται μέσα μας?Μήπως η απάντηση βρίσκεται στη συμφιλίωση των Θεών που κυβερνούν μέσα μας?Καταλαβαίνεις που θέλω να καταλήξω...Μήπως το θεϊκό με το ανθρώπινο συναντώνται στη γνώση του εαυτού μας?

Θα γίνω καλός άνθρωπος και θα επέλθει ειρήνη στον κόσμο γιατί κάποιος μου υπέδειξε πως πρέπει να φερθώ?Κι αν πλάστηκα κατ'εικόνα και κατ'ομοίωσιν του δε τόχω μέσα μου?Αχ ναι ξέχασα ο καλός μου Αριστοτέλης έλεγε"ουτ'άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίγνονται αι αρεταί αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασθαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του έθους"...Η πραγμάτωση της ηθικής αρετής συνεπάγεται ευχαρίστηση για τον άνθρωπο.

Αν και γίνεται αναφορά στο Θεό θα σταθώ λίγο σε όσους χαρακτηρισμούς αποδίδονται στον Ιησού.Στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες κατά πως φαίνεται δεν υπήρχε ενιαίο δόγμα για τον Ιησού.Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας 451μ.χ. ανάγεται σε άρθρο πίστης η ένωση της θείας με την ανθρώπινη ουσία στο πρόσωπο του, οτέλειος άνθρωπος και ο τέλειος Θεός(πάλι οι πατέρες της Εκκλησίας το χεράκι τους από πίσω).Στο Βυζάντιο μετέπειτα το υπεράνθρωπο ον, ο κυβερνήτης του παντός ο Παντοκράτωρ.Μεσαίωνας, υπερβατικό ον αυστηρό και απλησίαστο.Μετά την Αναγέννηση περίοδος παρακμής για την εικόνα του.Ο λουθηρανισμός μισεί την αναγεννησιακή ειδωλολατρική εικόνα του...μέχρι τον άψυχο υλισμό των τελευταίων αιώνων."Ένας μύθος ο Ιησούς" σύμφωνα με τους θετικιστές.
Ο Θεός έχει πεθάνει, ο Ιησούς δεν υπάρχει.Ή μήπως ναι?Στη συγκριτική μυθολογία ο Ιησούς , ο Όσιρις, ο Βούδας και όλοι οι υπόλοιποι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αποτέλεσαν και αποτελούν παρόμοια σύμβολα.
Υπάρχει Θεός για όλους και για το μονοθεϊσμό και τις πολυθεϊστικές θρησκείες. Μόνο που η καθεμιά περίπτωση έχει το δικό της συμβολισμό.

Είναι καθορισμένο ον ο άνθρωπος ή δημιουργημένο τελικά?Ανεξάρτητο ή περιορισμένο?
Γιατί όπως πολύ σωστά ορίζεται η δημιουργία:
"Δημιουργία είναι η πράξη που κάνει να υπάρχει ένας άλλος από το Θεό, ένας άλλος με απόλυτη ετερότητα, διότι δημιουργώ σημαίνει να τοποθετώ ένα ον έξω από μένα έτσι που μπορεί να υπάρξει χωρίς το μόνιμο στήριγμα του Δημιουργού του"(Cathherine Chalier)

Τελειώνοντας θα παραθέσω σκέψεις του Levinas:
"Αν ο Θεός δεν υπάρχει"αναφωνούσε ο Ιβάν Καραμαζόφ, "τότε όλα επιτρέπονται".Είχε άδικο.Αν ο Θεός δεν υπάρχει, αν ο αιώνας μας του αφαίρεσε τις ιδιότητες της ύπαρξης, αν διστάζουμε να πούμε :"Ο Θεός το θέλησε, ο Θεός το διάλεξε, ο Θεός το πρόσταξε" και να μιλάμε για το Θεό σαν να ήταν ο γιατρός ή η πεθερά μας, είναι ακριβώς για να μην είναι 'όλα δικαιολογήσιμα.

Προτιμώ την απλησίαστη και υπερβατική εικόνα του Θεού. Δεν έχει ανάγκη από εξύμνηση.Για μένα η εξύμνηση του είναι και η ανώτερη μορφή συκοφαντίας από όσους του δίνουν υπόσταση.


Ευχαριστώ.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Η λειτουργία του Κοινοβουλίου στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία στο τέλος του 19ου αιώνα




Εισαγωγή


O κοινοβουλευτισμός αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες(κυρίως της Δυτικής Ευρώπης), κάτω από την πίεση των νέων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων1. Όπως προκύπτει από το πρώτο μέρος της εργασίας αυτής, όπου γίνεται σύγκριση της λειτουργίας του βρετανικού, γαλλικού και γερμανικού κοινοβουλευτικού συστήματος στα τέλη του 19ου αιώνα, οι κοινοβουλευτικοί και συνταγματικοί θεσμοί παρουσιάζουν ιδιομορφίες και σοβαρές διαφορές2. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται οι κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούνται στα παραπάνω κοινοβούλια, και στο τρίτο ανιχνεύεται η πολιτική σημασία του καθενός για τη χώρα του.

1.Σύγκριση της λειτουργίας του βρετανικού, γαλλικού και γερμανικού κοινοβουλίου

Το βρετανικό κοινοβούλιο συγκροτούσαν δύο εξίσου σημαντικά νομοθετικά σώματα: η Βουλή των Λόρδων και η Βουλή των Κοινοτήτων. Το λογικό, πειθαρχικό και πρακτικό αυτό σύστημα3 διακρινόταν από την ανακατανομή των εξουσιών στα τρία κύρια θεσμικά όργανα και στηριζόταν στο δικομματισμό. Ο μονάρχης ασκούσε τυπικά την εκτελεστική εξουσία, μέσω ενός υπουργικού συμβουλίου, το οποίο ήταν υπόλογο στο κοινοβούλιο. Η λειτουργία του ήταν εύρυθμη και ομαλή και η εξουσία του εκτεινόταν σε όλους τους τομείς: είχε το δικαίωμα να τροποποιεί και να απορρίπτει νομοσχέδια, να προβαίνει σε συνταγματικές αλλαγές και ακόμα, ήταν το ανώτερο δικαστήριο της χώρας4. Ωστόσο, έκανε συνετή χρήση των δικαιοδοσιών του μια και ο πρωθυπουργός είχε το δικαίωμα να διαλύσει τη Βουλή και να προσφύγει σε εκλογές.

Η λειτουργία του γαλλικού κοινοβουλίου, το οποίο αποτελούσαν επίσης δύο νομοθετικά σώματα(Βουλή των Αντιπροσώπων και Γερουσία), ήταν περιορισμένη. Το γαλλικό πολιτικό σύστημα δεν ήταν τόσο αυστηρό. Η Γ΄ Δημοκρατία ήταν ένα μάλλον συντηρητικό καθεστώς και οι αλλαγές στη δημοκρατική πια Γαλλία επέρχονταν με μεγάλη καθυστέρηση σε σχέση με τη μοναρχική Βρετανία και την απολυταρχική Γερμανία, γεγονός που οδηγούσε σε αστάθεια και στασιμότητα.






Οι σχέσεις προέδρου και πρωθυπουργού δεν είχαν σαφώς διευκρινιστεί, ενώ την εποχή που εξετάζουμε παρατηρείται ενίσχυση των εξουσιών του πρωθυπουργού. Πάραυτα, μια συνταγματική μεταρρύθμιση του 1884 τον καθιστά έρμαιο στις διαθέσεις των βουλευτών διότι του στερούσε τη δυνατότητα διάλυσης της Βουλής, πλεονέκτημα που είχε ο βρετανός ομόλογός του5.Το ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό του βρετανικού κοινοβουλίου, δηλαδή η δυνατότητα προσφυγής σε εκλογές που δεν υφίστατο στην Γ΄ Δημοκρατία, την καταδίκασε σε μια διαδοχή βραχύβιων κυβερνήσεων 6.

Στη νεοσύστατη Γερμανία, η οποία βρισκόταν κάτω από την πρωσική κυριαρχία η λειτουργία του κοινοβουλίου παραγκωνιζόταν από τον πρώσο μονάρχη και στηρίχτηκε σε συμβιβασμούς. Μια μορφή συμβιβασμού επιτεύχθηκε με τη θέσπιση της ομοσπονδιακής Βουλής(Reichstag).H Βουλή αυτή παρόλο που τα μέλη της εκλέγονταν με καθολική ψηφοφορία, είχε περιορισμένες δικαιοδοσίες. Σε αντίθεση με τη βρετανική και τη γαλλική Βουλή, ενώ είχε το δικαίωμα της αρνησικυρίας ,δεν μπορούσε να νομοθετήσει χωρίς την έγκριση του αυτοκράτορα, ο οποίος συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες7. Επίσης υπήρχε και ένα δεύτερο νομοθετικό σώμα, η Γερουσία(Bundesrat), το οποίο αποτελούσαν 58 αντιπρόσωποι των μελών κρατών της αυτοκρατορίας,. Τα κόμματα και οι ομάδες του γερμανικού κοινοβουλίου είχαν το δικαίωμα να ασκήσουν κριτική και λειτουργούσαν ως μοχλοί πίεσης, αλλά δεν κυβερνούσαν στη βάση της πραγματικής τους ισχύος8.

Η πρόοδος της δημοκρατίας συμβάδιζε με μέτρα που πάρθηκαν και από τα τρία κοινοβούλια για τη διόρθωση των συνεπειών της κοινωνικής ανισότητας.

Τόσο η Βρετανία όσο και η Γαλλία αναδείχτηκαν σε κοινοβουλευτικά πρότυπα, σε σχέση με τη Γερμανία όπου ο κοινοβουλευτισμός ουσιαστικά έμεινε ανολοκλήρωτος.



2.Ο ι κοινωνικές ομάδες που εκπροσωπούνταν στα κοινοβούλια.


Βρετανικό Κοινοβούλιο.

Η Βουλή των Λόρδων αποτελούσε φέουδο της υψηλής αριστοκρατίας, μια και οι βουλευτές της ήταν ως επί το πλείστον ευγενείς και επίσκοποι. Στη Βουλή των Κοινοτήτων κυριαρχούσαν τα ανώτερα στρώματα της αστικής τάξης .

Γαλλικό Κοινοβούλιο

Το γαλλικό κοινοβούλιο στηρίχθηκε κυρίως στη μικρομεσαία αστική τάξη, σε ένα τμήμα της εργατικής ελίτ καθώς και των αγροτών9 που αποτέλεσαν το βάθρο της Γερουσίας.

Γερμανικό Κοινοβούλιο

Την ομοσπονδιακή βουλή(Reichstag), η οποία εκλέγονταν με το σύστημα της καθολικής ψηφοφορίας αποτελούσαν συντηρητικοί που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των Junkers(μεγαλογαιοκτήμονες), εθνικοφιλελεύθεροι τη βιομηχανική κι εμπορική αστική τάξη και κεντρώοι την καθολική μειονότητα10.

Τα μέλη της Γερουσίας προέρχονταν κυρίως από την αστική τάξη.


3.Πολιτική σημασία κοινοβουλίων


Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί παντού στην Ευρώπη είχαν τον ίδιο στόχο, αν όχι και το ίδιο αποτέλεσμα πάντα: τον έλεγχο των κεντρικών κυβερνήσεων. Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα μετά το 1870, κοινός στόχος κι επιδίωξη όλων των προοδευτικών αλλά και πολλών συντηρητικών δυνάμεων, σε μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής, ήταν η διεύρυνση της εκλογικής βάσης με τη θέσπιση της καθολικής ψηφοφορίας11. Οι δυνάμεις της συντήρησης αντιστέκονταν σθεναρά στις επιδιώξεις του κοινοβουλευτισμού12 .Ο εκδημοκρατισμός προκαλούσε ανησυχία στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις που διέβλεπαν τον κίνδυνο που ενείχε ο ολοένα αυξανόμενος ρόλος των «μαζών» και δεν ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν εξισωτικά σχήματα μαζί τους13.Η πολιτική σημασία των κοινοβουλίων συνοψίζεται στα εξής:


Αν και η μοναρχία βρισκόταν στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, ο κοινοβουλευτισμός στη Βρετανία ήταν ιδιαίτερα ισχυρός14.Ο σοσιαλισμός δεν ήταν ακόμα υπολογίσιμη δύναμη. Η εξουσία του κοινοβουλίου εκτεινόταν σε όλους τους τομείς διασφαλίζοντας την πολιτική σταθερότητα.. Το βρετανικό μοντέλο διακυβέρνησης προσδιοριζόταν από την προοδευτική επέκταση της ψήφου15 και στηριζόταν στην ευρεία παραχώρηση πολιτικών ελευθεριών και σε διοικητική και πολιτική αποκέντρωση. Ακόμα, έλαβε μέτρα που στόχευσαν στην απαλοιφή των καταχρήσεων του καθεστώτος της ελεύθερης οικονομίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κύριος στόχος των πολιτικών ωστόσο, ήταν η ευημερία της χώρας16. Συγκρούσεις μεταξύ των δύο νομοθετικών σωμάτων δεν συνέβαιναν ως τις αρχές του20ου αι. και οι σχέσεις τους χαρακτηρίζονταν από μετριοπάθεια και συναίνεση,μια και οι απόψεις τους συνέπιπταν ιδεολογικοπολιτικά.

Στη Γαλλία, η έλλειψη κομματικής συνοχής και πειθαρχίας ανέδειξε τις βουλευτικές ομάδες σε ρυθμιστές της πολιτικής κατάστασης 17.Έτσι, οι κυβερνήσεις ασχολήθηκαν περισσότερο με την επιβίωσή τους και απέφυγαν κάθε μέτρο που θα μπορούσε να προκαλέσει αντιπαλότητα με τις ομάδες πλειοψηφίας που προέρχονταν από την κάλπη18. Πολυάριθμες και γραφικές κρίσεις, που συγκλόνισαν τη γαλλική δημοκρατία εξαιτίας της ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού και της κυβερνητικής αστάθειας, προκάλεσαν απογοήτευση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Διχασμοί, κλίμα συναλλαγής και διαφθοράς και σκάνδαλα πολιτικών έδωσαν το έναυσμα για την εξάπλωση του αντισημιτισμού και του αντικληρικαλισμού. Ωστόσο, το πολιτικό καθεστώς δεν κινδύνευσε σοβαρά. Για την πλειονότητα του γαλλικού λαού, καθώς και για ορισμένους λαούς που ενέπνευσε, η γαλλική δημοκρατία αναδείχθηκε σε πρότυπο δημοκρατίας. Οι λόγοι ήταν οι εξής: φρόντισε για την ενίσχυση των πολιτικών ελευθεριών, δεν ακολούθησε αντισοσιαλιστική πολιτική παρόλο που ο σοσιαλισμός ήταν μεγάλη πολιτική δύναμη, κράτησε μια μέση οδό μεταξύ των ακραίων τάσεων(αντιδραστικών και επαναστατών), και τέλος, τα μέτρα που έλαβε, για ισότητα ευκαιριών και κοινωνική προαγωγή των μικρομεσαίων τάξεων, της έδωσαν το προβάδισμα έναντι των άλλων μορφών κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης19.

Το ομοσπονδιακό πολιτικό σύστημα που επικράτησε στη νεοσύστατη Γερμανία, απείχε πολύ από τα κοινοβουλευτικά συστήματα της Γαλλίας και της Βρετανίας. Ουσιαστικά πραγματικός κοινοβουλευτισμός δεν υπήρχε. Ο καγκελάριος και το υπουργικό συμβούλιο ήταν υπεύθυνο στο μονάρχη. Ωστόσο, το κοινοβούλιο δεν ήταν μια απλή σφραγίδα20. Η βουλή μπορούσε να καταψηφίσει την κυβέρνηση, αλλά δεν μπορούσε να την εξαναγκάσει να δεχθεί την απόφασή της21Όλες οι υπόλοιπες εξουσίες , όπως ήταν η διατήρηση της μορφής διακυβέρνησης και η εφαρμογή των νόμων, που δε είχαν παραχωρηθεί στην κεντρική κυβέρνηση παρέμειναν στη δικαιοδοσία του κράτους. Ηγετική φυσιογνωμία ο καγκελάριος Βίσμαρκ , στηριζόμενος σε εναλλασσόμενες πλειοψηφίες προσπάθησε να διατηρήσει την ισορροπία μεταξύ των συμφερόντων των κυρίαρχων ομάδων. Επίσης, εφάρμοσε μια πολιτική προστατευτισμού σε μια προσπάθεια να υποτάξει τα στοιχεία που απειλούσαν την αυτοκρατορική ενότητα, μέχρι την αποπομπή του από τον ίδιο τον αυτοκράτορα, που οδήγησε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στη νομιμοποίηση και αργότερα στις εκλογές του 1912, στον τελικό θρίαμβο22.

4.Επίλογος


Ο κοινοβουλευτισμός, το σύστημα συνταγματικής διακυβέρνησης μιας χώρας βασίστηκε στις αρχές του φιλελευθερισμού και αποτέλεσε παράγοντα εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής στα τέλη του 19ου αιώνα, με τη θέσπιση της καθολικής ψηφοφορίας. Διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στο παρελθόν, συνιστούσαν ένα κοινοβουλευτικό-συνταγματικό φάσμα με πολλές διαβαθμίσεις και παραλλαγές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της απολυταρχίας.
Το φιλελεύθερο δημοκρατικό πρότυπο είτε εμπνεύστηκε από τη δημοκρατική Γαλλία είτε από τη μετριοπαθή Βρετανία, είτε φαινομενικά ήταν ανύπαρκτο όπως στην περίπτωση του γερμανικού κοινοβουλευτικού συστήματος, προσαρμόστηκε δύσκολα στην εισβολή των μαζών και των νέων προοδευτικών δυνάμεων στο πολιτικό προσκήνιο. Η προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής και της διεθνούς σταθερότητας από τις μεγάλες δυνάμεις δεν κατάφερε τελικά να αποτρέψει την έκρηξη της παγκόσμιας σύρραξης.


Στο παραπάνω κείμενο οι πληροφορίες έχουν αντληθεί από έγκριτη ελληνική και ξένη βιβλιογραφία ενώ συνοδεύεται από σεβαστό αριθμό παραθεμάτων και υποσημειώσεων.
Βαθμολογήθηκε με 9.

Ευχαριστώ....

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....





Κοίταξέ με!!!Kοίταξέ με στα μάτια...σ'αυτά τα μάτια που όταν κλαίγανε εκλιπαρώντας να καταλάβεις, έστρεφες το κεφάλι οργισμένη. Καταραμένη κατάρα που σε βρήκε! Ερχόταν στιγμές που προσπαθούσες βίαια να με τραβήξεις από μέσα σου..., να ξερριζώσεις και το τελευταίο κομμάτι ύπαρξής μου..., μακάρι να με σκότωνες, σκεφτόσουν...Ευχόσουν να ήμουν αλλιώς, ευχόσουν να μην υπήρχα ΕΓΩ που ταλαιπωρούσα τον ύπνο σου κρατώντας σε "ΞΥΠΝΙΑ", εγώ που σε πλημμύριζα θλίψη, αιώνια μερόνυχτα...Εγώ που ήμουν πανικός χωρίς αρχή, μια φρίκη χωρίς τέλος...
Μα θυμήσου, κάθε φορά που έπαιρνα ανάμεσα στα δάχτυλά μου το σκληρό σου κέλυφος προσπαθώντας να το διαπεράσω με το χάδι μου, όρθωνες τείχη σκληρότητας, συμπαγή κι αδιαπέραστα. Δεν μπορούσα να φτάσω στο βάθος, δεν με άκουγες, δεν άκουγες εσένα.Έγινες υπηρέτης όλων κι εγώ ακολουθούσα τις εντολές σου.Με πόνεσες, με τραυμάτισες.... μα άντεξα τα ουρλιαχτά σου που σκίζαν το σκοτάδι, τα ατέλειωτα "γιατί" ...Έφταιγε η μάνα σου που σε γέννησε έτσι "ανήσυχη", "ευαίσθητη", "μίζερη", "αντικοινωνική", να πω κι άλλα?Έφταιγαν οι άλλοι για την κατάντια σου...ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ...Πάντα κάποιος έφταιγε...Έτσι έπρεπε να γίνει...Μα δε σκέφτηκες ποτέ πόσο δυνατή ήσουν ΨΥΧΗ μου...Με τρόμαζες ακόμα κι εμένα όταν με τραβούσες βίαια στον Άδη, γκρινιάρικο παιδάκι που του πήραν το παιχνιδάκι... κι ας ήξερα ότι ήσουν ΙΚΑΝΗ να ξαναβγείς...Ξεγέλασες κι εμένα μάγισσα...Σε γούσταρα γι'αυτό δεν έφυγα...

Σαράντα χρόνια μετά...το σχέδιό σου, κουβάρι που το ξετύλιγες σα μίτο, ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ...Ποιός ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ Αριάδνη μου?Αυτός που τάχα δεν έβλεπες την έξοδο , αλλόφρονη Μαινάδα του Ευριπίδη, τυλιγμένη στον κισσό σου γόησσα...?Ποιά τέρατα?Αυτά που έπλαθες μόνη σου περίτεχνη κεντήτρα παραμυθατζού?Τι να σε κάνουν τα φτωχά πλάσματα που έβαζες κι έβγαζες Εσύ ο πρώτος σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής? Οι υπόλοιποι κομπάρσοι απλώς, εξυπηρετούσαν την πλοκή...το σκοπό...












Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Ηλιογέννητη


Γεννήθηκα στο χωριό του ήλιου...
Η μάνα μου Ανατολή παλεύει να κρατήσει στο χρονοχαρακωμένο πρόσωπο την τελευταία αναλαμπή που θα ξημερώσει ζωή ξανά... το άλλο πρωί...
Η Νίκη των Χριστουγέννων με νάρθηκα στο νικηφόρο χέρι συλλέγει κομμάτι κομμάτι τις διαμελισμένες δυνάμεις της...πριν τη μεγάλη μάχη...
Η Άλλη του Οκτώβρη 1940...επιθυμεί να ηττηθεί...
Ο Καπετάνιος ανυπομονεί για νέες φουρτούνες......
Το Σπίτι βλέπει μαύρο ουρανό...
Ο Δήθεν Ιππότης αποθέωσε το εγώ του μιλώντας για αγάπη....και μετά ξέπεσε...
Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψή του...αποθέωσε...... την ίδια την αγάπη....

Γεννήθηκα στο χωριό του ήλιου...με ορθάνοιχτο βλέμμα στη ζωή...
Ο πατέρας μου Αρχάγγελος Ήλιος βαδίζει προς το Τέρμα...Τυφλός.

Και Κάποια...υπάρχει στη σκοτεινή πλευρά...σκεπασμένη με τις ξένες σκουριές...

Αλλάξτε την πανοπλία...Ήρθε η ώρα να ξαναγεννηθώ....

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Από το Συνέδριο της Βιέννης στον Α'Π.Π.






Εισαγωγή

Μετά την οριστική ήττα του Ναπολέοντα, οι νικήτριες Μεγάλες Δυνάμεις συγκάλεσαν συνέδριο στη Βιέννη, με στόχο, την αποκατάσταση της ειρήνης και την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Ευρώπης1.Έναν αιώνα μετά, οι ευρωπαίοι ηγέτες, έχοντας βιώσει το δέος και τη φρίκη του Α΄ Π Π., υπέγραψαν μια σειρά συνθηκών ειρήνης, σε μια προσπάθεια σταθεροποίησης της κλονισμένης ευρωπαϊκής ισορροπίας και, παράλληλα, μετασχηματισμού του σαθρού οικοδομήματος που είχε προκύψει από τον πόλεμο.
Στο πρώτο μέρος της εργασίας αυτής γίνεται σύγκριση του Συνεδρίου της Βιέννης και των Συνθηκών Ειρήνης. Στο δεύτερο μέρος αντιπαραβάλλεται η λειτουργικότητά τους σε συνδυασμό με τις συνέπειες που προκάλεσε ο πόλεμος.

Σύγκριση Συνεδρίου Βιέννης και Συνθηκών Ειρήνης Α΄Π.Π.-Στόχοι

Η σύγκληση του Συνεδρίου της Βιέννης2 το Σεπτέμβρη του 1814 ήταν κορυφαίο διπλωματικό και κοινωνικό γεγονός και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της Ευρώπης και του Διεθνούς Δικαίου. Επιδίωξη των ηγεμόνων ήταν αφενός μεν η αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων και αφετέρου η δίκαιη ρύθμιση των χωροταξικών προβλημάτων που είχαν αναδυθεί μεταξύ των βασιλικών οίκων3. Οι αρχές που αποτέλεσαν τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκαν οι διαπραγματεύσεις στη Βιέννη ήταν: η αρχή της νομιμότητας4 και η αρχή των αντισταθμισμάτων, ενώ η ηττημένη Γαλλία έγινε αποδεκτή και αντιμετωπίστηκε ισότιμα στις συνεδριάσεις, όπου κυριάρχησε κλίμα ευφορίας, αισιοδοξίας και συμφιλίωσης.

Κατευθυντήριοι στόχοι των νικητών του Α΄Π.Π. ήταν αφενός μεν η επαναχάραξη του χάρτη μιας κατεστραμμένης Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής, με γνώμονα όχι τα δυναστικά συμφέροντα αλλά την επιθυμία των διαφόρων εθνοτήτων και αφετέρου, η ρύθμιση του γερμανικού ζητήματος5. Στα συνέδρια ειρήνης ωστόσο πρυτάνευσε κλίμα αντεκδίκησης και μίσους κατά της ηττημένης Γερμανίας. Μέσα από τους ιδιαίτερα προσβλητικούς και επαχθείς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών υπέστη τον υποβιβασμό και την ταπείνωση, καθώς θεωρήθηκε ως μόνη υπαίτιος για την πρόκληση του πολέμου και κατηγορήθηκε για πολεμικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ της επιβλήθηκαν τεράστιες οικονομικές κυρώσεις6.
Το αντεπαναστατικό πνεύμα των νικητών του Ναπολέοντα οδήγησε στη σύσταση της «Ευρωπαϊκής Συνεννόησης» και μετέπειτα της Ιερής Συμμαχίας, που αν και στρεφόταν κατά των φιλελεύθερων αρχών της εποχής, θεωρήθηκε ως συνδετικός κρίκος που υποτίθεται ένωνε τους λαούς της Ευρώπης σε μια θρησκευτική κοινοπολιτεία7.Έναν αιώνα μετά, όλες οι Συνθήκες ειρήνης αναγνώριζαν τη Σύμβαση της Κοινωνίας των Εθνών, που προέβλεπε τη συνεργασία όλων των κρατών του κόσμου, ανεξαρτήτως μεγέθους και ισχύος, για τη διατήρηση της ειρήνης8.


Αντιπαραβολή της λειτουργικότητας των συστημάτων ισορροπίας Συνεδρίου Βιέννης και Συνθηκών Ειρήνης-Συνέπειες Α΄Π.Π.


Το σύστημα ισορροπίας που διαμορφώθηκε το 1814, αν και στερούνταν ενός θεσμικού πλαισίου όπως της ΚτΕ και μετέπειτα των Η.Ε. κατόρθωσε να διασφαλίσει και να προαγάγει την ειρήνη στην Ευρώπη για έναν αιώνα περίπου. Με μόνη εξαίρεση τον Κριμαϊκό Πόλεμο, τοπικών συγκρούσεων και πολέμων μικρής εμβέλειας, δεν υπήρξε σύρραξη με τη συμμετοχή περισσότερων των δύο Μεγάλων Δυνάμεων9. Η προσπάθεια ωστόσο, και η επιμονή των υποστηρικτών της ισορροπίας για ανοικοδόμηση της Ευρώπης σύμφωνα με τα πρότυπα της προεπαναστατικής περιόδου, και αγνοώντας τη δημοκρατική βούληση, τις επαναστατικές μεταβολές και καινοτομίες που είχαν επέλθει στις συνειδήσεις των λαών, καταδίκασε το σύστημα αυτό σε αποτυχία10.Η αποδυνάμωση των πολυεθνικών αυτοκρατοριών μεταξύ του 1848-70, άνοιξε το δρόμο για την υλοποίηση των εθνικών κρατών. Η ρευστότητα που επήλθε κατέστησε τη διαχείριση του συστήματος ισορροπίας προβληματική, έως ότου αυτό ανίκανο να βρει μια νέα ισορροπία κατέρρευσε το 1914.
Ο παγκόσμιος χαρακτήρας των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων σε συνδυασμό με το συνασπισμό τους σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα(Κεντρικές Δυνάμεις και Τριπλή Συνεννόηση), σήμαινε γενίκευση κάθε τοπικής κρίσης σε όλα τα μέρη του κόσμου. Η γενικευμένη ένταση μετέβαλλε ένα δευτερεύον επεισόδιο σε διεθνή κρίση, η οποία οδήγησε στον Α΄Π.Π11.Οι συνέπειες έδειξαν ότι το κόστος του πολέμου δεν ήταν αποκλειστικά, ή κυρίως ποσοτικό αλλά ποιοτικό, ή καλύτερα δομικό και πολιτικό12. Δεν ήταν μόνο οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και οι τεράστιες καταστροφές. Ο πόλεμος εξασθένησε και υπονόμευσε θεσμούς και αξίες, όπως την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα φιλελεύθερα ιδεώδη, την ελεύθερη οικονομία με την εισαγωγή του κρατικού παρεμβατισμού, ενώ επέτεινε την ανάπτυξη του μιλιταρισμού. Επιτάχυνε επίσης τη διάλυση των πολυεθνικών αυτοκρατοριών με συνέπεια την ανακήρυξη νέων δημοκρατιών. Η Ρωσική Επανάσταση και η εδραίωση του κομμουνισμού ήταν έμμεση πολιτική συνέπεια. Δυσκολότερο να υπολογιστεί είναι το ηθικό τίμημα του πολέμου.


Η διαδικασία διευθέτησης του πολέμου διήρκεσε τέσσερα χρόνια. Από τις Συνθήκες Ειρήνης13 η πρώτη και βασικότερη, των Βερσαλλιών (όπου υπερίσχυσαν οι απόψεις της άμεσα ενδιαφερομένης Γαλλίας), αποδείχτηκε η πιο επισφαλής, ήταν επίπλαστη και δεν ανταποκρινόταν στις συνθήκες της εποχής14. Συνέπεια των Συνθηκών ήταν η εμφάνιση φασιστικών κινημάτων και η ανάπτυξη επιθετικού εθνικισμού και ξενοφοβίας, με κύριο σημείο αναφοράς τον αντισημιτισμό, καθώς και η ενίσχυση των αρπακτικών διαθέσεων τόσο των νικητών, όσο και των νεοσύστατων κρατών. Η σύμβαση της ΚτΕ 15, ενσωματωμένη σε καθεμιά από τις Συνθήκες ήταν μια πρώτη προσπάθεια συλλογικής οργάνωσης της διεθνούς κοινότητας. Απέτυχε να εκπληρώσει τους σκοπούς της, καθώς το κύρος της υπέστη βαρύτατο πλήγμα εξαιτίας της διάστασης μεταξύ ιδεαλιστικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων των δυσαρεστημένων από τις αποφάσεις χωρών. Συνεπώς, ενώ το Συνέδριο της Βιέννης είχε δημιουργήσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμπεριφέρονταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι Συνθήκες του 1919, οι ποικίλες δυσαρέσκειες σε συνδυασμό με τη διάθεση αντεκδίκησης και οι διάφορες συμμαχίες, λειτούργησαν αποσταθεροποιητικά και δυναμίτισαν τις εξελίξεις, δίνοντας την ώθηση στις αναθεωρητικές δυνάμεις16 να δράσουν εκτός του θεσμικού πλαισίου της ΚτΕ.


Επίλογος

Η τύχη της Ευρώπης ρυθμίστηκε και στις δύο περιπτώσεις που εξετάσαμε από τους πρωταγωνιστές των Μεγάλων Δυνάμεων, μέσα από αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, μυστικές συμμαχίες και συμφωνίες, και κυρίως, σύμφωνα με τη διάθεση των νικητών για ισχύ. Ο Α΄Π.Π. πόλεμος προκάλεσε τεράστιες καταστροφές και μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές αναστατώσεις, ενώ αναθεωρήθηκαν πολλές αρχές και δόγματα που ρύθμιζαν έως τότε τις διεθνείς σχέσεις. Η πολιτική αμφισβήτησης των Συνθηκών, η οικονομική κρίση του 1929, η άνοδος του Χίτλερ και του ναζισμού στη Γερμανία και της σταλινικής εκτροπής στη Σοβιετική Ένωση, επέφεραν ραγδαία επιδείνωση του πολιτικού κλίματος στην Ευρώπη, τόσο εσωτερικού όσο και διακρατικού. Οι προσπάθειες για σταθεροποίηση της κατάστασης προσέκρουσαν στα προβλήματα που δημιούργησε ο πόλεμος και σε αυτά που προέκυψαν από τις Συνθήκες. Η Ευρώπη βάδιζε στο κατώφλι του Β΄Π.Π.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΕΓΩ....



Ήταν μια μικρή πριγκήπισσα...τόσο μικρή...μα τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς πόση λαχτάρα για επανάσταση και δράση έκρυβε κάθε κομμάτι της ύπαρξής της...και πόσα μυστικά που περίμεναν να φωτιστούν...να γίνουν αλήθειες...να πάρουν υπόσταση νικώντας τα στοιχειά και τους εφιάλτες που ξαγρυπνούσαν τον ύπνο της...στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιο με τα φυλακισμένα όνειρα...Γιατί το δωμάτιο αυτής της πριγκήπισσας δεν ήταν ροζ...ήταν ένα "γιατί" κι ένα "πότε" και καμιά φορά σαν τρομερή ηχώ ένα μαύρο "ποτέ"...Και τότε βουβό το κλάμα, την έπνιγε σα βρόχος τραβώντας τη όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή κι απέραντη θάλασσα των δακρύων.

Ψέλιζε το ξόρκι..."Σσσσσ! Μη φωνάζετε,κοιμούνται οι εφιάλτες μου. Σταματήστε το χιόνι, πέφτει πάνω στα όνειρά μου. Ταξίδεψα στον Άδη για να τα φέρω πίσω και πλήρωσα ως ναύλο, ψυχή. Αθώο περιστέρι φυλακισμένο στο κλουβί. Σσσσσ! Η αράχνη φτιάχνει ιστό στην ονειροπαγίδα μου κι η κάμπια κουκούλι. Μια ωραία πεταλούδα μες στον κάμπο τριγυρνά κι ένα κι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο, να δούμε ποιος ποιος θα φαγωθεί. Ξημέρωσε η αυγή, Ξυπνήστε όνειρά μου να Ξεκινήσουμε ταξίδι στη ζωή."
Τα όνειρα ποτέ δεν ξυπνούσαν...ξυπνούσαν τα όνειρα των άλλων κι αυτή έπρεπε να κρατά κοιμισμένα τα δικά της πάντα και τα φτερά της κλειστά...Τότε ύψωνε τα μάτια στον ουρανό ψάχνοντας δρόμους ανάμεσα στις ασημένιες κορδέλες του φεγγαριού έστω και με μια τελευταία μαυροφορεμένη ελπίδα να αντικρύσει το γενναίο πρίγκηπα. Γιατί ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις την καρδιά του πρίγκηπα στ'αλήθεια? Κάποιοι μαζεύουν καρδιές προσπαθώντας να ταιριάσουν κάποια από αυτές στον κενό χώρο που θάπρεπε να υπάρχει η δική τους... ψεύτικη μονόπολη...χτίζουν δήθεν όνειρα...πουλάνε υποσχέσεις κι αγοράζουν επιθυμίες...και πώς να παίξουν πια χωρίς αυτή? Γι'αυτό την προστατεύουν στο αδιαπέραστο θησαυροφυλάκιό τους...που το λένε εγωισμό...

Μα το αγριμάκι σαν ένα μαύρο καρβουνιάρικο γατάκι άνοιγε κι όλο άνοιγε τα ματάκια μήπως η λάμψη τους σκορπίσει φως, το φως της μάνας του Ανατολής μεσάνυχτα Ιούλη. Ακούραστη και περίεργη, παράτολμη και ανόητη...μια κοσμοχαλασιά ολόκληρη. Κει που τα γκρέμιζε όλα εκεί και τα ξανάφτιαχνε...τουβλάκι τουβλάκι...Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί κι αμέσως μετά...γλυκιά αποχαύνωση στην κούνια των άστρων...με το φως πάντα αναμμένο κι ας ήταν το μόνο που ξεχώριζε στη νύχτα της ζωής...περιμένοντας...το ξημέρωμα αλλά όχι το ημέρωμα...
Έδωσε τη μάχη με το άπιαστο, με το χρόνο αλήτη, με το ψεύτικο και την κέρδισε....τη στιγμή που αγκάλιαζε τους φόβους της κι έναν εχθρό εαυτό...ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ...βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στους ασυγκράτητους πόθους της...τη μια στιγμή στον άνεμο ψηλά και την άλλη κυλισμένη στο χώμα...
Ένα όμορφο πρωινό....ξημέρωσε η ζωή... κοίταξε πίσω της, δίπλα της, τριγύρω, ψηλά, χαμηλά...όνειρα, ελπίδες και στιγμές, ατέλειωτες πυγολαμπίδες...Το κάστρο φωτίστηκε...Κι ήταν τόσο πλούσια πια...

Ίσως να μπορούσε να διδάξει όσα της φανέρωσε η αλήθεια που έσερνε η θλίψη και που τυφλή κοιμωμένη, δε την έβλεπε...μα κάποιοι ορίζοντες φαίνονται μόνο όταν τους διανύσεις μόνος...ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τους εφιάλτες που κρύβονται....ΜΕΣΑ ΣΟΥ....και να τους οδηγήσεις...ΣΤΟ ΦΩΣ...



....το μόνο που ίσως μπορέσω να διδάξω σε λίγα χρόνια θάναι η ιστορία που γράφτηκε από άλλους και διαδραματίστηκε από άλλους αιώνες πριν...

Μήπως όμως και οι ψυχές δεν είναι αιώνιες...ζητώντας δικαίωση, έστω μέσα στις καρδιές μας?

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στέκονται μαχητές και συνοδοιπόροι δίπλα μου και δε διστάζουν ενάντια στο χρόνο, στα πρέπει και στα υποτιθέμενα ανέφικτα να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα...Ξέρουν ποιοι είναι...

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010