Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Πίστη....





Με αφορμή μια συζήτηση περί ύπαρξης ή μη του Θεού.Να επισημάνω από την αρχή ότι είμαι ενάντια σε καθετί δογματικό και καθετί που εμποδίζει την εξέλιξη μου στο δρόμο προς στην αυτογνωσία.

Πίστη ως πεποίθηση εδραιωμένη στο φόβο και στο μένος ενός Θεού τιμωρού, πίστη σε έναν εκφυλισμένο Θεό εξωτερικό αντικείμενο λατρείας ή πίστη που απορρέει από εσωτερική εμπειρία και υποκειμενική αποκάλυψη στο ανθρώπινο είναι?

Πίστη στην πίστη κάποιου άλλου που έχει όπως ισχυρίζεται απόψεις-απαντήσεις του τύπου "η πνευματική εξασθένηση του ανθρώπου και η κατάντια του οφείλεται στο προπατορικό αμάρτημα και θα σωθούμε από την αμαρτία και τα δεινά αν αποδεχτούμε το μόνο Σωτήρα και λειτουργήσουμε σύμφωνα με τις εντολές του"?Πόσο αφελείς και ανώριμες μπορεί νάναι τέτοιες πεποιθήσεις και ποιοί είναι αυτοί που μπορούν να κρίνουν πόσο αμαρτωλός είναι ο άλλος, ποιά τα μέτρα και τα σταθμά της αμαρτίας (που αρχικά όταν πρωτοδημιουργήθηκε σαν λέξη από τους αρχαίους Έλληνες είχε μικρότερης βαρύτητας ερμηνεία την οποία τροποποίησαν αργότερα οι πατέρες της εκκλησίας-κάτι έπρεπε να κάνουν μεταξύ πολλών άλλων αχαρακτήριστων για να περισώσουν το γόητρο της εκκλησίας, γιατί ο κόσμος είχε αρχίσει να ξυπνά )?

Ρωτήσαμε τον Θεό αν θέλει τέτοιου είδους παιδιά που για προσωπικό τους όφελος(ένα πολυπόθητο εισητήριο στην Εδέμ) παλεύουν να αποδείξουν κάτι που ίσως δεν είναι?Ποιός είναι αυτός που προεξοφλεί πως μόνο οι άνθρωποι που λένε ότι λειτουργούν σύμφωνα με τη γραμμή του Θεού και πιστεύουν σ'αυτόν κι είναι καλοί χριστιανοί και ανάβουν καντήλια κτλ κτλ κεριά ως το μπόι τους είναι οι σωστοί κι οι τέλειοι κι όλοι οι υπόλοιποι που δεν πιστεύουμε στο Θεό-ον αλλά λειτουργούμε κατά συνείδηση είμαστε οι σκάρτοι και άχρηστοι?Μήπως η ιστορία δε μας διδάσκει πως ο Χριστιανισμός προς όφελος της δικής του επιβίωσης δε θεώρησε όλα τα αντίθετα κινήματα αιρετικά και τα κατέπνιξε στο αίμα αμφότεροι κι από τις δύο πλευρές?Ψέματα?
Πού είναι τελικά η κόλαση και πού ο Παράδεισος?Γιατί κάνουμε το λάθος να σκεφτόμαστε ως "ζωντανά" όντα όπως όταν σκεφτόμαστε το θάνατο και τρομάζουμε στην ιδέα του μέχρι να μας βρει...?Εάν υπάρχει η ψυχή τώρα και είναι αθάνατη τότε και μετά θάνατο του σώματός μας θα υπάρχει...Μήπως η κόλαση βρίσκεται μέσα μας?Μήπως η απάντηση βρίσκεται στη συμφιλίωση των Θεών που κυβερνούν μέσα μας?Καταλαβαίνεις που θέλω να καταλήξω...Μήπως το θεϊκό με το ανθρώπινο συναντώνται στη γνώση του εαυτού μας?

Θα γίνω καλός άνθρωπος και θα επέλθει ειρήνη στον κόσμο γιατί κάποιος μου υπέδειξε πως πρέπει να φερθώ?Κι αν πλάστηκα κατ'εικόνα και κατ'ομοίωσιν του δε τόχω μέσα μου?Αχ ναι ξέχασα ο καλός μου Αριστοτέλης έλεγε"ουτ'άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίγνονται αι αρεταί αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασθαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του έθους"...Η πραγμάτωση της ηθικής αρετής συνεπάγεται ευχαρίστηση για τον άνθρωπο.

Αν και γίνεται αναφορά στο Θεό θα σταθώ λίγο σε όσους χαρακτηρισμούς αποδίδονται στον Ιησού.Στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες κατά πως φαίνεται δεν υπήρχε ενιαίο δόγμα για τον Ιησού.Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας 451μ.χ. ανάγεται σε άρθρο πίστης η ένωση της θείας με την ανθρώπινη ουσία στο πρόσωπο του, οτέλειος άνθρωπος και ο τέλειος Θεός(πάλι οι πατέρες της Εκκλησίας το χεράκι τους από πίσω).Στο Βυζάντιο μετέπειτα το υπεράνθρωπο ον, ο κυβερνήτης του παντός ο Παντοκράτωρ.Μεσαίωνας, υπερβατικό ον αυστηρό και απλησίαστο.Μετά την Αναγέννηση περίοδος παρακμής για την εικόνα του.Ο λουθηρανισμός μισεί την αναγεννησιακή ειδωλολατρική εικόνα του...μέχρι τον άψυχο υλισμό των τελευταίων αιώνων."Ένας μύθος ο Ιησούς" σύμφωνα με τους θετικιστές.
Ο Θεός έχει πεθάνει, ο Ιησούς δεν υπάρχει.Ή μήπως ναι?Στη συγκριτική μυθολογία ο Ιησούς , ο Όσιρις, ο Βούδας και όλοι οι υπόλοιποι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αποτέλεσαν και αποτελούν παρόμοια σύμβολα.
Υπάρχει Θεός για όλους και για το μονοθεϊσμό και τις πολυθεϊστικές θρησκείες. Μόνο που η καθεμιά περίπτωση έχει το δικό της συμβολισμό.

Είναι καθορισμένο ον ο άνθρωπος ή δημιουργημένο τελικά?Ανεξάρτητο ή περιορισμένο?
Γιατί όπως πολύ σωστά ορίζεται η δημιουργία:
"Δημιουργία είναι η πράξη που κάνει να υπάρχει ένας άλλος από το Θεό, ένας άλλος με απόλυτη ετερότητα, διότι δημιουργώ σημαίνει να τοποθετώ ένα ον έξω από μένα έτσι που μπορεί να υπάρξει χωρίς το μόνιμο στήριγμα του Δημιουργού του"(Cathherine Chalier)

Τελειώνοντας θα παραθέσω σκέψεις του Levinas:
"Αν ο Θεός δεν υπάρχει"αναφωνούσε ο Ιβάν Καραμαζόφ, "τότε όλα επιτρέπονται".Είχε άδικο.Αν ο Θεός δεν υπάρχει, αν ο αιώνας μας του αφαίρεσε τις ιδιότητες της ύπαρξης, αν διστάζουμε να πούμε :"Ο Θεός το θέλησε, ο Θεός το διάλεξε, ο Θεός το πρόσταξε" και να μιλάμε για το Θεό σαν να ήταν ο γιατρός ή η πεθερά μας, είναι ακριβώς για να μην είναι 'όλα δικαιολογήσιμα.

Προτιμώ την απλησίαστη και υπερβατική εικόνα του Θεού. Δεν έχει ανάγκη από εξύμνηση.Για μένα η εξύμνηση του είναι και η ανώτερη μορφή συκοφαντίας από όσους του δίνουν υπόσταση.


Ευχαριστώ.

1 σχόλιο:

  1. Σέβομαι όλα αυτά που γράφεις γλυκιά μου φίλη ... Εγώ πάλι αν δεν είχα την πίστη μου στον Θεο που είναι ο παντοδύναμος δεν θα ήμουν εδώ τώρα εν ζωή .. Ακόμη και τώρα που τα πράγματα για την υγεία μου όλο και πιο χειροτερεύουν δεν ρίχνω τις ευθύνες σε αυτόν ..ακόμα και αν χάσω τη μάχη τελικά !!

    Συμφωνώ εν μέρη μαζί σου και πάντα όλα αυτά που γράφεις μου αγγίζουν την καρδιά μου αν και ποτέ δεν σου έχω γράψει !!

    Αρκετά είπα ελπίζω να μην σε ζαλησα και συγνώμη εάν το έχω κάνει !!!

    Φιλιά και την αγάπη μου

    μαράκι από Κύπρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή