Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ του εγώ....

Κοίταξέ με!!!Kοίταξέ με στα μάτια...σ'αυτά τα μάτια που όταν κλαίγανε εκλιπαρώντας να καταλάβεις, έστρεφες το κεφάλι οργισμένη. Καταραμένη κατάρα που σε βρήκε! Ερχόταν στιγμές που προσπαθούσες βίαια να με τραβήξεις από μέσα σου..., να ξερριζώσεις και το τελευταίο κομμάτι ύπαρξής μου..., μακάρι να με σκότωνες, σκεφτόσουν...Ευχόσουν να ήμουν αλλιώς, ευχόσουν να μην υπήρχα ΕΓΩ που ταλαιπωρούσα τον ύπνο σου κρατώντας σε "ΞΥΠΝΙΑ", εγώ που σε πλημμύριζα θλίψη, αιώνια μερόνυχτα...Εγώ που ήμουν πανικός χωρίς αρχή, μια φρίκη χωρίς τέλος...

Μα θυμήσου, κάθε φορά που έπαιρνα ανάμεσα στα δάχτυλά μου το σκληρό σου κέλυφος προσπαθώντας να το διαπεράσω με το χάδι μου, όρθωνες τείχη σκληρότητας, συμπαγή κι αδιαπέραστα. Δεν μπορούσα να φτάσω στο βάθος, δεν με άκουγες, δεν άκουγες εσένα.Έγινες υπηρέτης όλων κι εγώ ακολουθούσα τις εντολές σου.Με πόνεσες, με τραυμάτισες.... μα άντεξα τα ουρλιαχτά σου που σκίζαν το σκοτάδι, τα ατέλειωτα "γιατί" ...Έφταιγε η μάνα σου που σε γέννησε έτσι "ανήσυχη", "ευαίσθητη", "μίζερη", "αντικοινωνική", να πω κι άλλα?Έφταιγαν οι άλλοι για την κατάντια σου...ΕΦΤΑΙΓΑ ΕΓΩ...Πάντα κάποιος έφταιγε...Έτσι έπρεπε να γίνει...Μα δε σκέφτηκες ποτέ πόσο δυνατή ήσουν ΨΥΧΗ μου...Με τρόμαζες ακόμα κι εμένα όταν με τραβούσες βίαια στον Άδη, γκρινιάρικο παιδάκι που του πήραν το παιχνιδάκι... κι ας ήξερα ότι ήσουν ΙΚΑΝΗ να ξαναβγείς...Ξεγέλασες κι εμένα μάγισσα...Σε γούσταρα γι'αυτό δεν έφυγα...

Σαράντα χρόνια μετά...το σχέδιό σου, κουβάρι που το ξετύλιγες σα μίτο, ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ...Ποιός ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ Αριάδνη μου?Αυτός που τάχα δεν έβλεπες την έξοδο , αλλόφρονη Μαινάδα του Ευριπίδη, τυλιγμένη στον κισσό σου γόησσα...?Ποιά τέρατα?Αυτά που έπλαθες μόνη σου περίτεχνη κεντήτρα παραμυθατζού?Τι να σε κάνουν τα φτωχά πλάσματα που έβαζες κι έβγαζες Εσύ ο πρώτος σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής? Οι υπόλοιποι κομπάρσοι απλώς, εξυπηρετούσαν την πλοκή...το σκοπό...

ΗΞΕΡΕΣ ΜΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΣ...Ήξερες πολύ καλά τι έκανες από την πρώτη στιγμή που η μάνα σου Ανατολή σε έφερε στη ζωή. Αλλωστε δεν ήταν τυχαίο το ότι γεννήθηκες με τα μάτια ορθάνοιχτα στο σκοτάδι...ΗΘΕΛΕΣ να πιεις τη ζωή...ΗΘΕΛΕΣ να με γνωρίσεις...ΕΓΩ ήμουν ο δρόμος σου...

Τώρα με κοιτάς και κλαις...άξιζε μωρέ όσα περάσαμε...ΑΞΙΖΕ...

Έμαθες να με αγαπάς...άξιζε κάθε βρισιά, κάθε πόνος....κάθε ατέλειωτο ξενύχτι...για να ακούσω τα υπέροχα χείλη να ψιθυρίζουν"σ'αγαπάω εαυτέ μου" και να χαμογελούν....

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ.... ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...

Δυο κουβέντες..."εσύ δεν έχεις δικαίωμα στην αποτυχία" και "θεία, αναρωτιέμαι τι δεν κατάφερες να φέρεις εις πέρας σε ό,τι καταπιάστηκες"...καθώς και μερικά μηνύματα χθες, που με κατασυγκίνησαν από αγαπημένους μου...ήταν το ΞΥΠΝΗΜΑ από το λήθαργο...

Μπόρεσα για πρώτη φορά να με δω ολοκληρωμένη...

Ακόμα κι αν δεν καταφέρω να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα, τουλάχιστον απόλαυσα κάθε στιγμή της μάχης ώστε να ξεπεράσω ένα μέρος του...Αυτός ήταν ο στόχος μου...Απόλαυσα κάθε στιγμή ένάντια σε κάθε δυσκολία και εμπόδιο, και κάποιοι από σας ξέρετε ότι ήταν ουκ ολίγα, ειδικά τελευταιά που δείλιασα λίγο πριν το τέλος.Ήμουν και τυχερή, όμως.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ....όλα μπορεί να τα καταφέρει ο άνθρωπος...