Περπατησα ξανα στα σοκακια που διαβηκαμε...
Βρεθηκα στο σπιτι που στεγασε εναν ερωτα...καποτε...
Ψυχρα,παγωνια,ουτε μια σπιθα να ζεστανει,ουτε ενα δακρυ...
Σηκωσα το νεκροπανο απο την πολυθρονα...μια χαραμαδα...φως...
Ακουω ενα γελιο..."δε θα σε αφησω ποτε".......
Στο μεγαλο καναπε,με κοιτας με ενα βλεμμα γεματο λαμψη....
κοκκινο κρασι ρεει στις φλεβες...πετρωμενο αγαλμα η μορφη....
"σ'αγαπω....ΜΑΖΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...ΥΠΟΣΧΕΣΗ..."
Στο δωματιο πατω ματαια το διακοπτη...δεν αναβει...υγρασια.......
Ζωγραφισμενη εικονα...ενα κρεβατι ντυμενο στα μπλε...ημιφως......
Ξαπλωμενος γυμνος θεος...αρωμα λουλουδιων...χειλη υγρα....
χτυπος δυνατος...γλυκια προσμονη..."ελα"μου γνεφεις...."ΕΛΑ"...
Κραυγη ουρλιαχτο ζωου...η πορτα ανοιχτη...στο ΣΚΟΤΑΔΙ.......
Τρεχω μακρια...στα χερια ανεμιζουν κιτρινισμενα φυλλα βιβλιου...
κομμενα βιαστικα...ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΖΩΗ.....ΖΩΗ ΜΟΥ.......
Υψωνω τα ματια ψηλα...τυφλα...Πουθενα τάσημενιο φεγγαρι...
Τα δαχτυλα σκιζουν την τελευταια σελιδα....αργα....
Χιλιαδες κομματακια μπλε χαρτι σκορπουν στον ανεμο...
γεμιζουν τον κατασκοτεινο θολο...ΒΡΕΧΕΙ....
Καταληγουν στη γη...και γινονται ΕΝΑ με το ΧΩΜΑ....
ΘΑΜΜΕΝΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ....
μάτια που μελαγχολούν την ώρα του λυκόφωτος , γιατι έζησαν το λυκαυγές της μέρας...χαίρονται τους εαρινούς ανθούς μόνο γιατί γνώρισαν τους σπόρους του φθινοπώρου...κι αν ήτανε πολύκαρπο το χτες θα το χρειαστούν στο ερειπωμένο αύριο..υποφέρουν το χωρισμό τους γιατί θυμούνται τον ερχομό που τον γέννησε...βιώνουν την παρουσία τους γιατί τους απειλεί η απουσία..ζουν την ταραχή του πελάγους, ακριβώς γιατί μέσα τους ηλιοβολεί η γαλήνη του δάσους...το όνειρο αγκυροβολεί στην πέτρα του πραγματικού και το πραγματικό το αλαφραίνει το όνειρο...δε θα γνώριζαν ότι ζουν έξω , στην έρημη χώρα , έαν δεν την σύγκριναν με αυτή που έχουν μέσα τους , την χώρα του αχώρητου ...υπάρχουν ,μέσα στην αβεβαιότητα , στην αμηχανία , στο άγνωστο που πεζογελώντας τα ανεβαίνουν...τραγουδούν γιατί έχουν αποθέματα σιωπής...στήνουν βωμό στον γέλωτα οι αγέλαστοι γιατί η ζωή τους κυματοπαίζει ακριβώς επανω στο μεταίχμιο που η χορδή εξουσιάζει το βέλος,το κατακτατεί αγωνιωδώς στο έσχατο σημείο του και δεν το αφήνει να χυθεί ομητικά στο τέλος...εκεί που έχει ο έρωτας κράτος αλλά κι ο θάνατος εξουσία..στο δυνατό αδύνατο..
ΑπάντησηΔιαγραφή