Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

"Πρόσεχε καλέ μου!!!"Τα πόδια σου μετέωρα στην άκρη του γκρεμού, κοιτάς το χάος που ξεπροβάλλει...σκοτάδι.Δροσερή αύρα απαλά χαϊδεύει το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό σου, κάτι ανάλαφρο τυλίγει το κορμί σου...ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΠΕΠΛΑ...Γυρνάς αργά το κεφάλι τρομαγμένος...Στη λάμψη του ασημιού παρατηρείς δυο μάτια να σε κοιτάνε τρυφερά, σου γελάνε σχεδόν...Κινείσαι προς το φως...Ένα βήμα, ξαφνικό ρίγος...πίσω γκρεμός.Ψιθυρίζεις ένα αχνό "ευχαριστώ".Στέκει ακίνητη...Δεύτερο βήμα μπρος...Ζεις ένα όνειρο...ανάσα γρήγορη...δύο χείλη μισάνοιχτο λουλούδι...Δε γελάνε πια τα μάτια της...Μοιάζουν θυμωμένα...μοιάζουν θλιμένες λιμνούλες μετά τη βροχή... Τρίτο βήμα μπρος...ακούς το καρδιοχτύπι..."ΣΤΑΣΟΥ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΑΣ, ΘΑ ΧΑΘΕΙΣ!!!"Απλώνεις αποφασιστικά τα χέρια.Τα πέπλα σκίζονται σε χίλια κομάτια, αιωρούνται στον άνεο που ολοένα δυναμώνει.Το βλέμμα θολό, χείλη στεγνά...πυρκαγιά τυλίγει τον έρωτα, τον περικυκλώνει χωρίς διέξοδο φυγής...Σεισμός δονεί τη γη...Δε φτάνει αυτός ο κόσμος...Όχι ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ!!!
Λυσσομανά ο άνεμος στο δάσος απόψε, παγωνιά.Η κρυσταλλένια πηγή συνεχίζει ωστόσο την αστείρευτη ροή της.Το φεγγάρι δε βγήκε, το έκρυψε ο πόνος...Μια μαύρη πινελιά.Τα πλάσματα του δάσους σωπαίνουν.Δυο όμορφα μάτια κι ένα αέρινο μουσκεμένο πέπλο, κολλημένο στο γυμνό κορμί.Μαλλιά υγρά, χέρια δεμένα.Παλεύει να λυθεί.Τα βήματά του δε βρήκαν το μονοπάτι απόψε."ΦΕΓΓΑΡΟΓΕΝΝΗΤΗ!!!"ουρλιαχτό, μα κανείς τριγύρω...
Η σειρήνα δε λυγίζει στη γλυκιά φωνή του."Το δρόμο μόνος πρέπει να τον βρεις, να ανοίξεις την καρδιά σου να μπει άπλετο το φως...κι αν χρειαστεί να πέσεις στο γκρεμό, στα άδυτα του Άδη για να σωθείς...ΝΑ ΓΙΑΤΡΕΥΤΕΙΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑ..."Ασταμάτητα τα δάκρυά της συναγωνίζονται τη δυνατή βροχή...Ο πόνος του σπάει τη νεραϊδοκαρδιά. Μα παραμένει ακίνητη να κοιτά στο σκοτάδι.
Κάποιος έπρεπε να μείνει πίσω...στο σκοτάδι...να φτιάξει ξανά το δρόμο...ΣΤΟ ΦΩΣ.